egida.

dziś jest dzień w którym znów zatęskniłam za Tarnowem.

 pustym pokojem, pustym światem, pustą ścianą.

czasem spędzonym w inkubatorze życia. 

rozpoczynającą się przygodą życia, potocznie nazywaną "cukrzycą".

miałam w sobie wtedy tak wiele obaw. to dziwne, ale oczuwam tamten czas tylko poprzez poczucie nadchodzącej przygody.

i ani jednej łzy. 

ani jednej łzy już nie czuję, choć dobrze pamiętam ich ilość.

cały Tarnów tworzył we mnie tak silne poczucie dziejącego się we mnie życia. 

to jedno z najpiękniejszych uczuć świata, wiedzieć, że nie ma się już na nic wpływu, że życie znalazło własną drogę. znalazło dziś i właśnie we mnie.

spokój dotykający moje dłonie. pewność podejmowanych decyzji. samotynych wieczorów. 

samotności, w formie najpiękniejszej i najbardziej twórczej.

to w gruncie rzeczy coś cudownego stać się dzieckiem, i znów odczuwać życie na bardzo głębokim poziomie. przyswajając każdym zmysłem, i na żadnym centymetrze ciała nie czuć poczucia winy.

_________

przede mną znów pożegnanie dotychczasowego życia. uzbrajam się w pewność siebie i życia. 

pewność decyzji. 

jedynym strachem we mnie jest przyzwyczajanie do nowej przestrzeni.

usłyszenie nowego miejsca. zaprzyjaźnienie z szelestami, stukaniem, ludźmi wydającymi dźwięki dookoła. 

najważniejsze to nie bać się żadnego dźwięku. poczuć, że miejsce też żyje, a jego życie to coś co mi nie zagraża.

powracam do nowego, nieznanego domu.

spotkam znów zupelnie puste ściany.

a mam nad sobą najmocniejszą z sił. tą która wypływa ze mnie.

ahoj przygodo!

1 lipca piję kawę w nowym miejscu.